waarschijnlijk over zijn geplande tentoonstelling. Ze vroegen niet eens om onze handtekeningen, de vlegels. Via Google even terughalen wat Jasper zoal maakt. Veel portretten in veel verschillende stijlen. En dan op de site van de Fundatie bij de aankondiging van zijn expositie plotseling zo’n zinnetje dat me de adem beneemt: In een serie gewijd aan Maria Callas lijkt de figuur in het luchtledige te balanceren tussen abstractie en figuratie.
Sapperloot. De bijgaande afbeeldingen laten vage Marlene Dumas-achtige portretten zien, maar toch krachtiger en frisser van kleur. Maar een figuur die in het luchtledige balanceert tussen abstractie en figuratie? Ga d’r maar aan staan. Ik zou denken dat Jásper als schilder misschien het midden zoekt of houdt tussen abstractie en figuratie, maar nee, het is de figuur. De geschilderde figuur balanceert in het luchtledige. Nooit geweten trouwens dat zich een vacuüm bevindt tussen abstractie en figuratie. Hadden ze me op Minerva best eens op mogen wijzen. ‘Als je erg abstraheert kun je in het luchtledige geraken, jongen.’ ‘Ja meneer.’ Dat klinkt bijna 15e eeuws; als je te ver naar het westen vaart, kun je van de wereld vallen. Zo bezien geen wonder dat ze dat op Minerva niet vertelden. Ze wisten daar vast al dat de wereld rond is. Net als dat er zich niks luchtledigs bevindt tussen abstractie en figuratie, alleen maar een glijdende schaal. Schaal, en geen graal!
En weet je wat het is met een vacuüm? Het heeft de neiging te imploderen. Net als de vele gezwollen, door kunsthistorici geschreven teksten.
Het enige luchtledige dat ik tegenkom is het vacuüm dat zich acuut in mijn hoofd manifesteert wanneer ik teksten als deze begrijpend probeer te lezen.
Hierbij een afbeelding van mijn schiderijtje Pentacon. Daar is niets luchtledigs aan.