Heb lang gedacht dat ik kunstschilder was en dat was ik ook, al maakte ik wel eens een uitstapje vanuit de platheid de ruimte in; boetseren dus. Derhalve ging ik voor het gemak maar zeggen dat ik kunstenaar was. Voor de kijkers en liefhebbers van mijn werk wel zo begrijpelijk. Er is toch al zo veel onbegrijpelijks aan kunst, laat ik het dan zelf niet ingewikkelder maken dan het al is.

Maar nu kwam ik een of ander artikel tegen over een of andere kunstenaar, ben al weer vergeten wie het was en wat hij/zij/het maakte, maar in dat een of andere artikel werd gerept van zijn/haar/hun autonome status en de multidisciplinaire aanpak geroemd. Zo van: kijk nou toch eens!

Maar na een tijdje geïntimideerd naar al die stukjes ronkende tekst te hebben gestaard, welde een hartstochtelijk “Shit!’ in mij op. ‘Grote griebels’, dacht ik, ‘maar dat doe ik ook!’ Ik teken, schilder, schrijf, boetseer, snij hout, bouw objecten in hout; ik schrok haast een beetje van mijn eigen multidisciplinariteit. En dat in Drachten, off all places! Het wond mij meer en meer op, zat al te denken om de website te veranderen, persberichten de deur uit te sturen, toen ik een zacht stemmetje hoorde:
‘Jannes, wat ben je aan het doen?’
‘Ik ben met mijn P.R. bezig, mijn status als kunstenaar aan het herzien, ik….’
Toen nog een keer, ja tot drie keer toe: ‘Jannes, wat ben je aan het doen?’
Toen vervolgde ze: ‘Het ruikt hier wat branderig, weet je?’
Ik schrok.’ Branderig? Ik ruik niks.’
‘Jannes, zit je soms lucht te bakken?’
‘Uhh…’
‘Ga aan het werk, jongen.’, klonk het toen zorgzaam.